ανθρώπους βλέπω αγκαλιασμένους,
κάτω απ’τον ήλιο, αγάπη λουσμένους,
φιλιούνται στα χείλη, ανταλλάσσουν ματιές,
απο αηδία νιώθω στο στέρνο σουβλιές

σ’αγαπάω της λέει και χαμογελάει
στα σύννεφα εκείνη νιώθει πως πετάει
για πάντα θα ζήσουν τον έρωτά τους
…θα μολύνουν τον κόσμο με τα παιδιά τους!

“μωρό μου για σένα μονάχα ζω,
στον κόσμο τιποτ’αλλο δεν υπάρχει να δω,
πέρα από σένα καμιά σημασία!”
χριστέ μου στον κόσμο πόσ’ είναι η βλακεία;

χαιδεύονται, αγκαλιάζονται και ερωτοτροπούν
το πάθος τους παρέλυσε και δε μπορούν
στο κάλεσμα του έρωτα ν’αντισταθούν
πόσο τυφλ’ είναι και δε μπορούν να δουν;

αυτή η χαζομάρα θα τους περάσει
μακριά ο ένας απ’τον άλλον πως θα γεράσει
ξεκωλιάζομαι στα γέλια μα την αλήθεια
που ακόμα δε ξέρουν πως απο συνήθεια
αντέχει ο ένας του άλλου τα χνώτα
κουράζονται στην ιδέα πως όταν σβήσουν τα φώτα
προσπάθεια θα πρέπει να καταβάλλουν
το επικείμενο τέλος για να αναβάλλουν…

χαρείτε ζωντόβολα το καρδιοχτύπι
του από έρωτα ορμόμενο γλυκό ξενύχτι
σε λίγο καιρό θα σας ενοχλεί
ακόμα κι η καλημέρα που θα σας πει
αυτός που τώρα λιώνει για σένα
και σου λέει γλυκόλογα αγάπη ποτισμένα
που σε κρατά, σε χαιδεύει και σου γελά
στο κεφάλι σου φόρτωσες κακό μπελά

τίποτα δε βγαίνει από την αγάπη
άδειο από ρούχα γεμάτο σαράκι
ντουλάπι που πρέπει να μένει κλειστό
αλλιώς το τίμημα είναι ακριβό
για δύο φιλιά και πέντ-έξι στιγμές
πόσες αξίζει να κλάψεις φορές
το στρες, το άγχος και την αγωνία
τι κερδίζεις αποβάλλοντας την ηρεμία
από τη ζωή σου που όριζες μόνος
που ό,τι ήθελες κι έλεγες ήτανε νόμος
σκέψου τώρ’ αν αξίζουν οι υποχωρήσεις
κι όλες οι φορές που θα διεκδικήσεις
κάτι που ήταν μέχρι τώρα δικό σου
πόσες φορές θα τα βάλεις με το κερατό σου
κούνα μαντήλι στην ψυχραιμία
για να’χεις στη ζωή σου αυτήν την αηδία..

άιντε καημένε
ερωτοχτυπημένε
καλή συνέχεια να’χεις
καλά να πάθεις.