Είναι το πρόσωπο της νευρασθένιας, είναι η κατάρα της λογικής,
αναπνέει ακόμα λόγω ευγένειας, μα πόσο ν’αντέξει άλλο κανείς;

Τι είναι ο έρωτας; Μην είναι ένα γλυκό παραμυθάκι; τα όνειρα; Σε μια κλειστή καρδιά ένα μικρό παραθυράκι; το μίσος; Η εκδίκηση στο πόνο που εγώ νιώθω; η ζωή; Ένα …

έχεις πάρει αυτό το “και καλά” ύφος ν’ ακουστεί το αντίο σου σαν πολύπλοκος γρίφος νομίζεις θα φύγεις και θα γίνω χώμα… μωρό μου έχεις πολλά να μάθεις ακόμα… πήρες …

ανθρώπους βλέπω αγκαλιασμένους, κάτω απ’τον ήλιο, αγάπη λουσμένους, φιλιούνται στα χείλη, ανταλλάσσουν ματιές, απο αηδία νιώθω στο στέρνο σουβλιές σ’αγαπάω της λέει και χαμογελάει στα σύννεφα εκείνη νιώθει πως πετάει …

σε είδα το πρωί – δε φόραγες μασκάρα η μάπα σου ήτανε – σα να τη σέρναν κάρα το βράδυ σε λασπόνερα – πέτρες και κοπριά και ήθελα να φύγω …