Τον βρήκε να μασουλάει έναν κουραμπιέ γεμίζοντας το ροζέ του πουκάμισο με άχνη ζάχαρη. Ήταν στο γραφείο του, ειρωνικά χαμογελαστός όπως πάντα, ο Χαριτωμένος. Ο Μανιακός έσφιξε το κατσαβίδι στη γροθιά του και περπάτησε προς το μέρος του.
Από τη δική του καρέκλα, ο Δυστυχής Νηστικός, που πάντα υπερ-φαγωμένος ήταν, ανάμεσα σε μασουλήματα ενός σάντουιτς, δύο μπέργκερ, έξι μερίδων πατάτες, δεκατριών τορτελινίων και σε ρουφηξιές από το κουτάκι της κόκα κόλας του με καλαμάκι από μιλκσέηκ, τον κοίταξε όπως πλησίαζε με το κατσαβίδι και βαμμένος με αίμα και του είπε γελώντας: «χα χα … καλά τι πήγες να βιδώσεις και κατακόπηκ…»
Μισή στιγμή αργότερα ένα χοντρό, λιπαρό και αηδιαστικό κορμί ήταν στο πάτωμα, αίμα αναβλύζων, με στουμπωμένα στο στόμα του 2 μπέργκερ, έξι μερίδες πατάτες, μια μερίδα τορτελίνια και όλα αυτά ξεπλυμένα με άφθονη κόκα, από αυτή που δωρεάν διατίθεται στους υπαλλήλους της εταιρίας.
Ο Χαριτωμένος είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα, άχνη ζάχαρη να πέφτει τώρα στο παντελόνι του ανάμεσα στους προσαγωγούς του. Απέναντι του, ο τροφαντός Μάστορας κοιτούσε με τρόμο ναι μεν … αλλά και με μια δόση ευχαρίστησης που επιτέλους το άθλιο ανεμιστηράκι με σύνδεση USB θα μπορούσε ελεύθερο να πετάξει έξω από το παράθυρο και …στο διάολο.
Το Πεπαλαιωμένο Μηρυκαστικό στο πλάι του ένιωθε το αυγό που μέχρι εκείνη τη στιγμή ρουφούσε, να χύνεται στη ρυτιδιασμένη του φάτσα και από κει στα πασούμια που φορούσε. Ίσως να ετοιμάστηκε να κράξει κάτι αλλά ποτέ δεν ακούστηκε τίποτα καθώς το ανεμιστηράκι που ακόμα λειτουργούσε, έκοβε βόλτες στον οισοφάγο της.
Ο κουραμπιές ήταν σα να σκέφτεται «ε ή μάσα ή βάλε με κάτω ρε καμμένε» αλλά ο Χαριτωμένος δε κουνήθηκε χιλιοστό από τη θέση του. Ακόμα έπεφτε η άχνη στους προσαγωγούς του.
«Ε! Να σου πω, εσύ είσαι που βάζεις πράγματα σε αυτή τη χαζομάρα πρόγραμμα;» ακούστηκε από τη μεριά του κλουβιού των Ιεροεξεταστών. Ο Μανιακός γύρισε και κοίταξε το Χαρούμενο της πρόσωπο. Κοντή, γερασμένη, χοντροκώλα… Πως της πήγαινε το Torx Νο 4 ανάμεσα στα μάτια …
Εκείνη τη στιγμή ανέβηκε τα σκαλιά στο πλάι του ο Αναιδής. «Ακόμα ζει η απέθαντη» είπε με χαραγμένο τον εκνευρισμό στο πρόσωπό του. Ο Χαριτωμένος βλέποντας τον Αναιδή έτρεξε με μια ελπίδα στα μάτια … πλησιάζοντάς τον φώναξε «σώσε μας είναι τρελός!!! Σκότωσε την Πεπαλαιωμένη και τον Νηστικό και νομίζω πως για με…» …
Θα τελείωνε την πρότασή του αν δεν ένιωθε τα δόντια του να μασάνε σε πλήκτρα ενός μαύρου DELL πληκτρολογίου που ο Αναιδής κρατούσε στα χέρια, τη γλώσσα του να στριμώχνεται στο πίσω μέρος του φάρυγγά του, τα μάγουλά του να επεκτείνονται για να φιλοξενήσουν το full 101keys πληκτρολόγιο!
Ο Μανιακός κοιτούσε στα μάτια τον Αναιδή απορώντας που μπόρεσε και του έφαγε το kill. «Είσαι σοβαρός ρε;» τον ρώτησε στο τέλος … «γαμώ τα RIDICULOUS σου μέσα!!!!».
Εμφανώς σοκαρισμένος με αυτήν την επίθεση ο Αναιδής, τον κοίταξε λυπημένος και άρχισε να κατεβαίνει τη σκάλα προς το ισόγειο. Στα χέρια του το καλώδιο του πληκτρολογίου, όταν τέντωσε, άρχισε να ακούγεται επαναλαμβανόμενος ο ήχος από τα πλήκτρα που ένα μετά το άλλο πιέζονταν και απελευθερώνονταν από τα δόντια του Χαριτωμένου.
Λυπήθηκε και ο Μανιακός που τον είχε στεναχωρήσει. Ε για ένα kill δεν ήταν λόγος να του ραγίσει την καρδιά … μαζί έσφαξαν σχεδόν 10 άτομα … ποιος ο λόγος να τον λυπήσει ;;;
Εκείνη τη στιγμή από την πόρτα του κελιού βγήκε το ΣΣ. Ήταν εκνευρισμένος όσο δεν τον είχε ξαναδεί ο Μανιακός. «Τι έχεις εσύ;» τον ρώτησε.
«Τι έγινε εδώ;» του ανταπέδωσε ερώτηση στην ερώτησή του.
…
Το ΣΣ χώθηκε πίσω στο κλουβί των ιεροεξεταστών μανιασμένος. Οι εξηγήσεις του Μανιακού ήταν αρκετές. Πήρε στα χέρια του το κουτί με τα γλυκά που είχε φέρει για να κεράσει το τμήμα η Ντίβα και μπήκε στο γραφείο της την ώρα που παράγγελνε το γεύμα του κοτοπουλοφάγου του Ζωηρού.
«Αμαρουσίου Δεκα….» η στριφνή φωνή της διακόπηκε από το πρώτο Σου που χώθηκε με ορμή στο στόμα της. Ένα εκλέρ ακολούθησε. Ένα παστάκι. Ένα χαλβαδοπιτάκι… Τα χέρια και πόδια της Ντίβας χτυπούσαν με δύναμη το ΣΣ και πετούσαν πράγματα από το γραφείο της. Εκείνος όμως ήρεμα ήρεμα την τάιζε γλυκά όπως εκείνη τον είχε τόσες φορές κεράσει πίκρες.
Εν τω μεταξύ, ο Μανιακός είχε κατέβει ήδη στο γραφείο του. Ο Αναιδής κοπανούσε με το πληκτρολόγιό του το κρανίο της Σκοτεινής που δεν έλεγε να πεθάνει. Το λίπος φαίνεται είχε απορροφήσει τα χτυπήματα και κανένα ζωτικό όργανο δεν είχε τραυματιστεί.
Γκάπα – Γκούπα … ξανά και ξανά … το πληκτρολόγιο ανέβαινε και κατέβαινε με μίσος στο πανέξυπνο κρανίο της … τόση γνώση και τόσο IQ χαμένα … κάτω από το σαλιωμένο και δαγκωμένο πληκτρολόγιο του Αναιδή. “Καλά που είναι δίγλωσσο το πληκτρολόγιο…” σκέφτηκε ο Αναιδής χαριτολογώντας “γιατί άμα είναι μόνο αγγλικό … το μικρό σου έχει πρόβλημα να μεταφράζει τα παραμύθια στο ανήψι σου” … γέλασε μόνος του…
Πέντε λεπτά αργότερα ήταν πάλι όλοι στις θέσεις τους. Το ΣΣ, ο Αναιδής και ο Μανιακός… ο ένας επιτέλους μπορούσε να χαρεί το video chatting του, ο δεύτερος να ρυθμίσει τον downloader του να κατεβάσει το μισό RapidShare και ο τρίτος να χαρεί με τα τούμπανά του, στο muscletease και στο femalemuscle.
«Άμπι … »
Οι αναπνοές ήταν δύσκολες αλλά … καλό παιδί ήταν … ας ζούσε ακόμα λίγο. Και τους λεπρούς στην Γαλλία εν τέλει τους έπλυναν … γιατί να σκοτώσεις έναν άπλυτο;